Jong

Ik was dus jong, vond mezelf behoorlijk professioneel, ik had ambities om de wereld nog een beetje mooier te maken en had daarnaast voor mijn leeftijd best veel geld te besteden. Ik woonde in het weekend nog thuis, spendeerde er op los en kocht al snel mijn eerste autootje. Als ik een woord mag gebruiken voor de periode hoe ik me toen voelde, is het boven alles ‘vrij’. De wereld lachte me tegemoet. Op m’n twintigste werd ik op kantoor geroepen door mijn pelotonscommandant. De luitenant had een vraag voor me. Of ik naar Afghanistan wilde. M’n hart maakte een sprongetje. Dit was het moment. Het moment waar je als young professional binnen de landmacht voor werd opgeleid. Waar je je glock van binnen en buiten voor moest kennen, waarvoor je infusen op elkaar prikte en waarvan je ergens ook wel wist dat niet terugkomen van een uitzending ook tot de mogelijkheden behoorden. Als ik een woord mag gebruiken voor het gevoel wat er bij die vraag bij mij overheerste, was het ‘avontuur’. En de wereld lachte me nog steeds tegemoet.

Avontuur

Het was zover. Na alle voorbereidingen, afscheidsrituelen en voelbare zorgen van dierbaren voor mijn naderende uitzending, was het moment daar. De dag dat ik naar Afghanistan vertrok. Spannende gevoelens en gedachtes van en over avontuur, vrijheid en zelfstandigheid maakte van mij op dat moment precies zoals een young professional vandaag de dag zou worden omschreven: Ambitieus, zelfstandig en een tikkeltje impulsief. In mijn persoonlijke geval kon daar ook nog het woord ‘naïef’ aan worden toegevoegd. Zoals ik nu naar mezelf terug kijk.

Brein pop-up

We maakten een tussenstop ergens in de Emiraten. Het was er warm. Ons heenweg detachement bestond voornamelijk uit mannen. Ik denk dat we met nog geen handjevol vrouwen in het vliegtuig zaten. Iets waar ik niet eens bij stil stond. Ik had me als vrouw, of eigenlijk als meisje, nog nooit om mijn sekse minderwaardig gevoeld. Tot daar in de Emiraten. Het moment waarin ik me voor de eerste keer tijdens die uitzending realiseerde dat de wereld niet zo hard naar me lachte, toen ik een Arabische man vlak naast me diep hoorde rochelen en vervolgens deze opbrengst vlak voor mijn voeten op de grond werd getuft. De wereld stond heel even stil, leek het wel.

Een kort moment waarin je brein muisstil valt. De film om je heen zonder geluid lijkt te worden afgespeeld en er heel kort helemaal niks in je lichaam gebeurt.

Overtoeren

En dan begint je brein overtoeren te maken. Je altijd op de achtergrond lopende programma ‘cognitieve dissonantie’ wordt als een pop-up naar voren geschoten in je brein. Een compleet normale psychische reactie die je wilt helpen, door je te laten geloven dat deze groene biologische vloeibare mix vlak voor je op de grond niet voor jou bedoeld is. Een spinsel van gedachtes dat je keihard wilt laten geloven dat het gewoon bij de cultuur in het oosten hoort, of, iemand last heeft gehad van een droog hoestje en dat het net op dit moment toevallig ‘los’ komt.

Maar tegelijkertijd weet je het eigenlijk heel goed. Omdat je het voelt. In je lichaam. Juist in dat lichaam. Omdat je geboren bent in een lichaam waar ze aan deze kant van de wereld nog lang niet zoveel respect voor hebben als jij gelukkig gewend bent in dat kleine landje in het westen waar je net vandaan komt. Als de detachementscommandant dan iets later je ook nog de opdracht geeft je mouwen omlaag te rollen, besef je dat je brein pop-up niks heeft opgeleverd. Je bent zojuist voor het eerst in je leven geconfronteerd met een feit waar je nog nooit bij had stil gestaan, waar je niks aan kunt veranderen en waar de wereld er voor het eerst een stuk minder mooi door uitziet.

Je kunt je misschien voorstellen dat deze gebeurtenis niet de enige confrontatie met mezelf en de wereld tijdens die uitzending zou worden. Mijn periode in Afghanistan leerde me totaal anders naar de wereld kijken. Ik kwam terug. Nog steeds young maar toch ook een stuk ouder en misschien wel meer professional dan voorheen.

Jezelf

Naar mijn overtuiging is de professionaliteit die van jonge mensen verwacht wordt voor een gedeelte terug te vinden in hun inhoudelijke of wetenschappelijke opleidingen. Professionaliteit wordt met name dik omkaderd met op de eerste plaats kennis over en hoe je naar jezelf en de wereld kijkt. Maar ook leert begrijpen hoe anderen, anders naar de wereld kijken.

Professionaliteit begint, net zoals die geweldige slogan in de jaren negentig, bij jezelf.

Over Inge Keltjens

Energiek, krachtig en doelgericht. Drie kernwoorden die Inge het beste omschrijven. Coach/trainer bij de academy en boven alles verbindster. Een achtergrond bij defensie en als ambulancehulpverlener. Beroepsmotivator en aanstekelijk enthousiast in alles wat ze doet. Volg haar persoonlijke blogs 'Ingedachten' waar ze haar eigenzinnige denkwijze graag met je deelt.